Siła wstydu dla nikogo nie powinna być abstrakcyjna – jest on naszym doświadczeniem. Dlatego nie sam tytułowy afekt stanowi o wymowie przedstawienia.

Jan Klata nadal chce być łobuzem polskiego teatru, ale zestawianie nieprzystających do siebie elementów nie wystarczy dzisiaj do budowania sensów, a szokuje jedynie dewotki. Wizja świata prezentowana w przygotowanej w Poznaniu inscenizacji „Czerwonych nosów” wydaje się uproszczona...

Reżyserkę zainteresował motyw nieśmiertelności, jaką media społecznościowe gwarantują swoim użytkownikom oraz ich wpływ na proces przeżywania straty. Inspiracją do refleksji na temat żałoby, która w internecie jawi się jako trwanie bez końca, była historia morderstwa uwiecznionego na Instagramie...

Michał Zadara podjął ciekawą próbę adaptacji powieści Olgi Tokarczuk. Pozostał wierny tekstowi, a równocześnie zainicjował ciekawą grę pomiędzy narracją i prezentacją sceniczną. W efekcie spektakl zdominowany został przez formułę udawania, co obróciło się przeciwko niemu...

Gesty oporu słabych czy też – jak nazywa takie działania Jack Halberstam – sztuka porażki, polegająca na sabotowaniu interesów tych, którzy dominują, skłoniły Darię Kubisiak do poszukiwań we własnym archiwum rodzinnym...

Wspólnota Śniących to powołana na tydzień wspólnota teatralna, a nasze sny staną się nigdy nie wystawionymi (jedynie opowiedzianymi) spektaklami. „Chcemy móc myśleć, że odtąd będziemy śnić w jednej sennej rzeczywistości i w niej dokonywać fundamentalnych zmian dla tej rzeczywistości zmysłowej”...

To charakterystyczna cecha twórczości Smolar, która ma dar tworzenia teatru w sposób tylko pozornie tradycyjny, jedynie „niby-oczywisty”. Sceny rozwijają się w nieoczekiwanych kierunkach, nabierając rozmaitych znaczeń i temperatur emocjonalnych...

Rozmowa z Joanną Leśnierowską, kuratorką programu „Stary Browar Nowy Taniec”

Rozmowa z Verą Popovą, Gosią Trajkowską i Adrienem Cognaciem, współautorami spektaklu „Jak zupełnie zniknąć”.

Refleksje, do których zachęca „Nana”, odnoszą się nie tylko do samego widowiska, ale też do organizacji pracy i relacji wewnętrznych w instytucji kultury, mającej służyć lokalnej społeczności, a także do więzi, którą scena […] wytwarza […] ze swoją publicznością...

Wydaje się, że to materiał na spektakl-samograj; wystarczy sprawna obsada, a reszta się obroni. Tym większy zawód sprawiają reżyserska niekonsekwencja i rwane tempo, w którym na scenie Teatru Nowego w Poznaniu rozgrywa się „Matka”...

Przeczucie, że „Nie ma” podobne jest do „Nie ja”, potwierdza się przez styl działań i ton aktorskich wypowiedzi. Szczególnie wyraźnie w krótkim „Intro”, gdzie wykonawcy jednym tchem mówią o zapisanych kartkach, które przechowują „widma osób, strzępki ich historii”...

Ale jeśli zamienić „grzech” na „wstyd”, robi się ciekawiej. I wydaje się, że o tym właśnie jest mowa w Narodowym. W świecie przedstawionym wstyd reguluje moralność.

Choć główną osią narracji jest opowieść historyczna – tragiczny los Barbary Zdunk – to trudno nie łączyć jej ze współczesnością, w której wciąż tak samo funkcjonują przemoc wobec kobiet i dyskredytowanie ich wiarygodności...

Artykuł z działu „Na warsztacie” z aktualnego numeru „Czasu Kultury” (1/2020) dotyczący obecności i postrzegania w Polsce współczesnej sztuki afrykańskiej, rozpatrywanej na przykładzie projektu kuratorskiego Armia jednostek / Army of the Individual na  poznańskim festiwalu Malta w 2019 roku...

Krakowscy „Inni ludzie” to połączenie dobrej adaptacji ze świetnym prowadzeniem aktorów […]. Reżyser nie wchodzi w dialog z Masłowską. Przeciwnie – jego adaptacja wyraźnie autotematyzuje warsztat pisarski i wystawia twórczość autorki na najtrudniejszą może próbę: stwarza warunki, aby widzowie wsłuchali się w tekst...

Główna postać spektaklu „Głębiej” to Kobieta Schrödingera. […] Dopóki nie otrzyma wyników histopatologicznego badania wycinka piersi, pozostaje – w tej samej chwili – zdrowa i chora...

Inspiracją i motorem dla działań performera w przestrzeni Sceny Roboczej są przedmioty umieszczone na teatralnym placu budowy. W betoniarkach nie kręci się cement, a sam budowniczy i ścięte brzozy (czy to drzewa z procesji Bożego Ciała, z lasu w Smoleńsku, czy z wyciętych lasów...

Tekst z najnowszego numeru „CzK” (4/2019): „O ile 21 myśli o teatrze prowokowało przesunięcie perspektyw i generowało trudne do nazwania mentalne doświadczenie, o tyle oryginalne i tłumaczone teksty naukowe (uzupełnione dwoma rozmowami) zawarte na ponad 400 stronach Odzyskiwania obecności… podsuwają teoretyczne narzędzia do jego zwerbalizowania”...

Przedstawienie Piotra Cieplaka nie usprawiedliwia Woyzecka-mordercy, ale wzbudza wobec niego współczucie i zrozumienie, sugerując, że odpowiedzialność za rosnące przygnębienie, bezradność, frustrację, wreszcie przemoc psychiczną, których efektem jest zabójstwo, spoczywa nie tyle na bohaterze, ile na jego otoczeniu...

Manifest feministycznej instytucji kultury ogłoszony został publicznie 30 listopada zeszłego roku. Dokładnie tydzień później, 7 grudnia 2019 roku, odbyła się w Teatrze Powszechnym premiera „Diabłów”...

Skonfrontowanie oblicza śmierci i młodego Polikarpa pozwala odczytywać „Krótką rozmowę…” jako komentarz do innego, aktualnego poczucia grozy. Współczesny Polikarp może lękać się śmierci, która nie pozwoli mu dożyć starości, objawiając się przedwcześnie – na przykład pod postacią katastrofy ekologicznej...

Twórczynie [nadają bohaterom] tożsamość osób, na których losie mur odcisnął swoje piętno. […] Na tle Wielkiej Historii, którą reprezentują nagrania wideo Magdaleny Łazarczyk i Łukasza Sosińskiego, króliki opowiadają osobiste, indywidualne historie mieszkańców Berlina...

„Serotonina” warszawskiego Teatru Studio dłuży się niemiłosiernie i prowokuje część znudzonej publiczności do wyjścia z sali (w trakcie pokazu, na którym byłam, wiele osób rzeczywiście opuściło widownię), pozostałych widzów skłaniając do głębszej refleksji nad kondycją współczesnego człowieka...

Niewygodne słówko; zwłaszcza dla tych, którzy domagają się sztuki odwracającej uwagę od rzeczywistości […]. Trzeba o tym wiedzieć, by zrozumieć, dlaczego cenzura z całego spektaklu T8D wycięła tylko to jedno słówko w tytule „Musimy poprzestać na tym, co tu nazwano rajem na ziemi…...

„Wpływy prozaicznej rzeczywistości są znacznie mocniejsze niż jakiejkolwiek sztuki” – mówił kilka lat temu Lech Raczak. Żegnamy poznańskiego reżysera, współtwórcę Teatru Ósmego Dnia...

Nie wiem, czy istniała zapisana w kulturze ludowej harmonia vulgaris, kosmiczny ład świata rodem z antycznego pierwowzoru. A jeśli istniała, to czy było w niej więcej ładu niż w innych równoległych ludzkich światach: miejskim, pańskim...

Przedstawienie „«Żyd» z Wesela. Wycieczka krajoznawcza” powstawało w bardzo burzliwym dla Bagateli okresie, w warunkach zastraszenia i w krótszym o kilka dni czasie prób […]. Twórcy przedstawienia nie odnoszą się do tych okoliczności wprost, ale rzeczywistość nadpisała dodatkowy kontekst związany z przejawami przemocy psychicznej i fizycznej, która dotyka wszystkich – nie tylko społeczność żydowską, ale też pracowniczki i kobiety...

Szczeciński Kaspar Hauser to nie tylko figura „sieroty Europy”, ale też reprezentacja nieczystego sumienia Starego Kontynentu, utwardzonego przez wieki wojen i najazdów; przez krucjaty, podboje kolonialne, kolejne fale wyzysku, pogardy i „kryzysów humanitarnych”...

„Tymczasem pa, Kochany Skarbunieczku” ukazuje historię wojny oczami sześcioletniego chłopca. Tata relacjonuje mu okupacyjną codzienność, fałszując ją w tworzonych specjalnie dla niego rysunkach...

„Przypominając sobie naszą ubiegłoroczną zapowiedź Boskiej Komedii, doszłam do wniosku, że wiele z naszych uwag, propozycji, postulatów zostało w tym roku spełnionych albo chociaż zauważonych” – Julia Kowalska i Julia Lizurek rozmawiają ze sobą o 12...

Kamila Siwińska wyreżyserowała dramat rosyjskiej autorki Olgi Szylajewej, opowiadający o wiecznym cyklu, któremu podporządkowane jest kobiece ciało. Ten cykl organizuje nie tylko rytm wypływania krwi spomiędzy ud, ale także powracające poczucie winy i wstydu...

„Po prostu” doskonale wpisuje się w idee towarzyszące twórczyniom i twórcom Instytutu Sztuk Performatywnych. Deklarują oni dbałość o stwarzanie przestrzeni artystycznej wolnej od instytucjonalnych uwikłań i przemocy, a zarazem o międzyludzkie relacje i budowanie wzajemnego szacunku w czasie procesu twórczego...

Niezależnie od prezentowanych treści Lupa tworzy obrazy katastroficzne. „Wyspa uciekinierów” to nie tyle opowieść o bliskiej schyłkowości, ile – choć brzmi to być może dość karkołomnie – o rozpadzie po rozpadzie...

Rozmowa z Adamem Ziajskim, scenarzystą i reżyserem spektaklu „Chciałbym nie być” (Teatr Nowy w Poznaniu).

Najważniejszym motywem spektaklu Roszkowskiego nie jest jednak fabularna misja pokonania smoka, a prezentacja odmiennych postaw księżniczki i Kraka Juniora, różnie reagujących na kryzys prowokowany obecnością potwora oraz wywołanym przez niego głodem i pogłębiającym się lękiem społecznym...

Przez niemal tydzień Teatr Polski w Poznaniu był enklawą ukraińskiej – w większości pozainstytucjonalnej – kultury teatralnej. […] Kilka prezentacji z Lwowa, Charkowa i Kijowa pozwala z nadzieją spojrzeć na przyszłość ukraińskiego teatru...

W świetle strukturalnej organizacji Platformy trudno zaproponować inne rozwiązanie niż uznanie kompetencji grona selekcjonerów złożonego z artystów, dziennikarzy, kuratorów i teoretyków tańca, dobranych z uwagi na kryteria specjalizacji zawodowej, płci i wieku...

Poznańska Arena nie zaskakuje w takim stopniu jak wykorzystane niegdyś przez Vicka budynki opuszczonego banku czy nieczynnych zakładów chemicznych – aranżacja jej przestrzeni przez Samala Blaka przyniosła jednak ciekawe efekty i stała się namacalnym potwierdzeniem programowych deklaracji kierownictwa poznańskiej sceny...